„Idzie jesień i zima, synów nié ma i nié ma” – tak w formie dawnej, utrwalonej i przekazanej przez poetę. A jak pisać nié ma w tekstach współczesnych, np. w partiach dialogowych – pominąć é i zostawić tylko ni ma? Czym jest dziś ten zwrot, jeśli wypowiadająca go osoba nie stosuje go z przymrużeniem oka (dla efektu, zabawy itp.), lecz bierze za naturalną właściwą formę – archaizmem, regionalizmem, argotyzmem czy błędem? A jeśli błędem, to jak bardzo rażącym?

Mam do Państwa pytanie ondośnie wymowy słowa (imienia) Geniu. Czy mówimy [Geniu], tak jak piszemy, czy [Gieniu], jak czasami słyszymy?
Dziękuję za odpowiedź.
Pozdrawiam
Ada

Czy poprawna jest następująca odmiana nazwiska Jacques Chirac: D., B.: Jacques’a Chiraca, C., N.: Jacques’em Chirakiem, Ms., W.: Jacques’u Chiracu? Czy formy Chiraka, Chiraku, powszechne w prasie, można uznać za poprawne?
Dziękuję za odpowiedź.

Dzień dobry! Skąd pochodzi litera „ł” i kiedy zaczęto jej używać w języku polskim? Czy wcześniej na oznaczenie głoski [w] używano liter „w” lub „u”?

Jak powinno się odmieniać imię znanego koszykarza Kobe’ego Bryanta, które w mianowniku wymawia się [Kobi]. Tak, jak napisałam: Kobe’ego, a może Kobego (funkcjonuje w Internecie) czy jeszcze inaczej? A może wcale?
Dziękuję i pozdrawiam.
Anna

Dzień dobry!
Ostatnio organizowałem konkurs językowy, który nazwano (wg mnie bardzo trafnie) LINGUANALIA. Chciałbym się zapytać o:
1. wymowę – moim zdaniem powinny być dopuszczone dwa sposoby wymawiania [linguanalia] (ze spolszczoną fonetyką) i [lingwanalia] (z zachowaniem łacińskiej fonetyki), podobnie jak to jest ze słownymi zapożyczeniami z języka francuskiego: pointa zachowuje w języku polskim oryginalną fonetykę, natomiast hossa – nie zachowuje typowego dla języka francuskiego niemego h. Wnioskuję wobec tego, że nie ma twardego paradygmatu przy przejmowaniu fonetyki zapożyczonych wyrazów;
2. odmianę w dopełniaczu: Linguanalii czy Linguanaliów?
3. czy to prawda, że powyższe zdania powinienem zacząć po liczbach porządkowych od wielkiej litery, mimo że występują po średnikach i dwukropku?;
4. czy można coś więcej powiedzieć o cząstce -alia (Linguanalia).
Dziekuję za pomoc. Wiesław Majos

Dzień dobry!
Jak należy wymawiać i po l, np. w lipa, liść, policja itd.? To znaczy czy miękko l-i-p-a, czy twardo l-y-p-a?
Pozdrawiam.
Andrzej Fortuna

Jak po polsku mówić – [łaz] czy [laz], [łukojl] czy [lukojl]? Zapis marki wg mnie jest tu drugorzędny – firmy posługują się łacińską transliteracją. Ale jak mówić? Wg mnie [łukojl] – nazwa pochodzi od Ługaniecka [wg moich informacji od nazwy miasta Łangiepas – J.G.], ale co z LAZ? Teoretycznie z rosyjskiego (ukraińskiego w tym przypadku też) powinno to być [ł], ale samo miasto to Lwów, a Ł pojawia się tam tylko z powodu twardej abrewiatury. Przeszukując wszystkie możliwe źródła, nie jestem w stanie jednak ani jednego, ani drugiego stwierdzić z całą pewnością.

Szanowni Państwo,

zwracam się z prośbą o rozstrzygnięcie, czy wymowa wyrazu modernizmie (Msc.) jako [modernizmie] będzie poprawna, czy jedyną właściwą wymową będzie [moderniźmie]?

Łączę wyrazy szacunku

Jakub

Dziękuję bardzo za odpowiedź w sprawie akcentu. Mam kolejne pytanie, tym razem odnośnie do polskich nazwisk zakończonych samogłoską „o” (np. Matejko, Szwedo, Konopko). Dlaczego wydawnictwa poprawnościowe zalecają odmianę takich nazwisk, jeśli dotyczą mężczyzn, a nieodmienianie, jeżeli odnoszą się do kobiet? Jakie są przeciwwskazania, żeby nie odmieniać? Przecież w obu przypadkach nazwiska te łatwo się deklinują. Nie widzę tu konsekwencji.